Yogyakarta: stad van de brommer, beçak en Borobudur…

Gastblogpost door vriendin Lisa, die ons twee weekjes kwam vergezellen in Java.

Na een aircoloze rit van zo’n 10 uur met een chauffeur die zijn rijbewijs ooit bij de cornflakes heeft gekregen of gewoon enorm gepresseerd was, werden we in Yogyakarta gedropt waar de avond alweer enkele uurtjes gevallen was. Onze vier dagen in Yogya, de oude hoofdstad van Java, waren aangebroken.

Dag één besloten we het rustig aan te doen en de stad eens te gaan verkennen. Voor het Kraton, ofwel het koninklijk paleis en nog steeds het huidige optrekje van de sultan van Yogyakarta, was het gewoon rechtdoor, de Jalan Malioboro aka dé winkelstraat af. Brommers, beçaks (fietstaxi’s) en bussen genoeg daar, maar met de benentram kom je d’r ook vlot. Bijna waren we in één van de tourist traps getrapt – the palace is not open today, because of ceremony, but I can show you the batik center – maar gelukkig kwamen we toch nog in het paleis terecht waar we bovendien ook nog een gamelan-concertje meepikten. Hollands glas-in-lood, bijzonder schattig personeel en dat alles in een oase van rust. Die sultan zit daar niet slecht, als je ’t mij vraagt.

Na het Kraton sprongen we in twee beçaks en lieten ons via de smalle straatjes in de wijk naar het Waterpaleis trappen. De Javanen houden duidelijk veel van vogeltjes, we zagen tientallen prachtige vogelkooitjes met de kleurrijkste fladderaars daarin. Er was ook nog iets met twee oude bomen en toeristen die daar met hun ogen dicht tussen proberen wandelen om veel geluk te ontvangen… de mensen op het plein hadden in elk geval weer wat te zien.


Een lange wandeling, tussenstop in het hotel, plons in het zwembad en wat kaartjesschrijverij later werd de dag afgesloten met een diner in het Via Via café… Ook meteen het uitgelezen moment om nog eens met een gerust hart in een gigantische kom rauwkost te duiken. Slalalala!

Next stop en niet te missen: Borobudur, ééntje van de UNESCO Werelderfgoed-lijst. Dit boeddhistische tempelcomplex werd gebouwd tussen 600 en 800 AD, op een berg vlakbij de Merapi vulkaan. Toen het titanenwerk eindelijk af was, besloot de toenmalige koning te verhuizen naar het oosten en wie hem liefhad, bleek te volgen. De koning was zeer geliefd, dus Borobudur werd achtergelaten en de natuur nam het over… Tien eeuwen en talloze vulkaanuitbarstingen later waren er eens een Engelsman en een Hollander die samen naar Java gingen en tot de vaststelling kwamen dat tussen die bergen en al het groen iets wonderlijks verscholen lag… En zo startte de extreme make-over van die mysterieuze tempel met ontelbare prachtige boeddha beelden, stupa’s en reliëfs. En tijdens ons bezoek was het bovendien bijzonder kalm, dus wij content dat we deze keer de zonsopgang aan ons hadden laten voorbijgaan na al die nachtelijke vulkaanexpedities. Borobudur, een mens wordt er stil van…

Dag drie in Yogya stond in het teken van Prambanan, zo een beetje de hindoeïstische tegenhanger van Borobudur. Een vergelijkbaar ongelooflijk verhaal: toen de bouw voltooid was, werd het complex gedurende eeuwen aan zijn lot overgelaten. Slechts een busrit verwijderd van de stad, stonden we na een uurtje in Prambanan waar we – om ons gamma aan vervoersmiddelen nog wat uit te breiden – met paard en koets tot voor de deur van het tempelcomplex werden getrappeld. Tussen de obligate en soms zeer kostelijke kiekjes met de locals door ontdekten we de drie hoofdtempels op het domein. De ene al wat meer gerestaureerd dan de andere, maar weer prachtige reliëfs met levensbomen, aapjes, hertjes, garuda’s en andere fauna en flora.

Et voilà, zo hadden we na de vulkanen toch maar mooi onze portie cultuur meegepikt… Tijd voor een paar dagjes rust aan de Indische Oceaan ;-), dus de volgende ochtend – zou bijna zeggen vóór dag en dauw, maar da’s dan ook weer overdreven in Azië– stonden we present op het perron voor een treinrit in business class naar Banjur. Terug naar de kust…