Na meer dan 50 dagen reizen lijkt het mij de moment om even te schrijven over de busreizen. Omdat wij min of meer low budget reizen maken wij dus zo goed als altijd gebruik van de bus. Dit kan gaan van een minibus tot een VIP bus of zelfs een heuse slaapbus. Klinkt allemaal goed maar helaas is er steeds wel iets mis of beter gezegd: iets dat onze trip telkens weer onvergetelijk maakt.
In Vietnam was het best wel handig om de slaapbussen te nemen. Deze boekten we dan bij het hotel of één van de locale reisbureaus. Al dan niet met pick-up service en min of meer slapen was meestal wel mogelijk mits oordopjes en een oogmaskertje. Helaas wanneer we eindelijk goed en wel in slaap waren gevallen, was het vaak al tijd om terug wakker te worden. Soms was slapen dan weer geen optie omdat de airco uitgevallen was of omdat de stoelen opvulling van de ligstoelen niet meer van toepassing was en de ijzeren rails gewoon voelbaar waren door de stoel. Wanneer de data dat de bus in panne gevallen was en de woorden “we are not gonna die, we are not gonna die” netjes geschreven staan op de muur, boezemt dit ook niet echt vertrouwen in ;).
De ergste rit tot nu toe is toch wel die van Sapa naar Bien Dien Phu (alwaar de Fransen hun laatste veldslag in Vietnam hebben gevochten). We werden ’s morgens door de hoteleigenaar opgewacht en die bracht ons dan naar de plaats waar de bus ons kwam ophalen. Helaas geen normale bus maar een minivan. Dit is vaak het teken dat het een helse dag gaat worden. En inderdaad, de bus was al volgeladen met locals. Enkel de achterste rij was nog voorbehouden voor ons wersterlingen. Nu ja onder onze voeten hadden ze al enkele dozen geplaatst kwestie van het comfort te optimaliseren zeker. Vlak na ons hebben ze nog 2 Amerikanen opgepikt en dan was de bus vol dacht wij. Een beetje naïef natuurlijk, want er werd nog wel wat volk opgepikt op de weg maar die moesten gelukkig niet op onze schoot komen zitten.
We begonnen aan slingerende bergwegeltjes. Na een uurtje was de weg vervangen door een in aanbouw zijnde weg. Lees een zandweg met enorm veel putten. Helaas voor ons werd de rijstijl niet echt aangepast aan de weg, zodat ons hoofd meermaals contact maakte met het dak. Echt een wonder dat alleen de ruitenwisser het begeven heeft op die reis. Ik had verwacht dat er minstens toch één keer een wiel zou afbreken. Goei grief zo een Ford Transit, het moet gezegd.
Na een 2-tal uurtjes was het tijd voor onze eerste landslide. We dachten al snel dat dit het einde van onze reis was voor die dag maar nee hoor, het zware materiaal werd aangevoerd en binnen het uur hadden de graafmachines de weg min of meer terug vrijgemaakt. De busschauffers lieten het allemaal niet aan hun hart komen en wanneer mogelijk werd er eens gestopt om van de hash pijp te trekken (!). Al dan niet in combinatie met een tijdelijke herstelling van de ruitenwissers. De 2de landslide was een ander paar mouwen. Het leek veel minder erg MAAR de camions hadden hun dusdanig geparkeerd zal ik het maar noemen dat doorgaan totaal onmogelijk werd. En in plaats van gewoon even de vrachtwagen te verzetten moeten de graafmachines maar een nieuwe weg aanleggen. Ongelofelijk! We zijn rond 5 uur aangekomen op onze bestemming, slechts 2 uurtjes later dan voorzien.
In Laos is het toch nog anders als in Vietnam. Dit werd al onmiddellijk duidelijk op onze eerste rit naar Laos. Zo had er een man een biggetje bij in een rieten mandje en vandaag stapte er plots een man op en die had een levende haan bij, maar het moet gezegd het beestje heeft zich voorbeeldig gedragen en heeft maar twee keer gekraaid.
De bussen zijn hier trouwens ook nooit écht vol. Zo zijn er steeds plastic stoeltjes voorhanden die dan in het gangpat gezet kunnen worden. Op tijd komen is dus de boodschap, of tijdig een plaatsje claimen helpt vaak ook. Een onderbroek op de stoel leggen zoals ik een Spanjaard heb zien doen is blijkbaar niet voldoende want zijn plek was reeds ingepalmd toen hij terugkwam. De Loatiaan was er gewoon gaan opzitten! Het werd dus toch een plastieken stoeltje in het gangpad voor die onfortuinlijke Pedro…
Naar waar gaat de bus juist?
Een brommer wordt in een wip op het dak gehesen. Er stond er trouwens ook nog één in het gangpad van de bus, waar we allemaal – inclusief nonnetjes – moesten overklimmen.
Lap, bus kapot! De buschauffeurs mogen het zelf maken…
Op een tuk tuk kan gerust ook aan karrenvracht aan materiaal geladen worden…
We blijven lachen!
2 Comments
Schitterend LOL.
Als jullie terugkomen dan gaat een bustrip in België aanvoelen als rijden met een limousine 🙂
Dat is één manier om ernaar te kijken. Ik dacht eerder nooit meer het openbaar vervoer te gebruiken 🙂